ﻼﺱ ﺍﻭﻝ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ، شیراز ﺑﻮﺩﻡ ﺳﺎﻝ ١٣٤٠، ﻭﺳﻄﺎ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻣﺪﻢ اصفهان. ﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﺳﻤﻢ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻨد، ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧ ﺑﻮﺩﻡ، ﻟﻬﺠﻪ ﻏﻠﻆ ترکی قشقایی، ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﺐ. ﻣﺎ ﺘﺎﺑﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍ اناﺭ ﺑﻮﺩ. ﻭﻟ اصفهان ﺁﺏ ﺑﺎﺑﺎ. معضلی ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍ ﻣﻦ، ﻫ ﻧﻤ ﻓﻬﻤﺪﻡ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﻫﻤﻦ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﻧﺒﻮﺩ. ﻭﻟ ﺑﺎ ﺳﺨﺘ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘ ﺩﺭﺳ ﻣﺨﻮﻧﺪﻡ. ﺗﻮ اصفهان، ﺷﺪﻡ ﺷﺎﺮﺩ ﺗﻨﺒﻞ ﻼﺱ. ﻣﻌﻠﻢ ﺮ ﻭ بی حوصله ﺍ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻪ ﺷﺪ ﺩﺷﻤﻦ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ من! ﻫﺮ ﺲ ﺩﺭﺱ ﻧﻤ ﺧﻮﺍﻧﺪ می گفت: ﻣ ﺧﻮﺍ ﺑﺸ ﻓﻼﻧ ﻭ ﻣﻨﻈﻮﺭﺵ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﺍ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺯﺣﻤﺖ ﺭﻓﺘﻢ ﻼﺱ ﺩﻭﻡ. دز ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﻣﻦ، ﺍﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺪ ﻣﻌﻠﻤﻤﺎﻥ. ﻫﻤﺸﻪ ﺗﻪ ﻼﺱ ﻣ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺎﻫ ﻫﻢ ﻮﺑ می خوردم ﻪ ﺎﺩﻡ ﻧﺮﻭﺩ ﻫﺴﺘﻢ!! ﺩﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻪ ﺷﺎﺮﺩ ﺗﻨﺒﻠ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ. ﻼﺱ ﺳﻮﻡ، ﻣﻌﻠﻢ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ مهربان ﺁﻣﺪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﺎﻥ. ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ تمیز ﻣ ﻮﺷﺪ ﻭ ﺧﻼﺻﻪ ﺧﻠ ﺎﺭ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍ ﻼﺱ ﻣﺎ ﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﻪ ﻼﺱ ﻧﺸﺴﺘﻢ. می دوﻧﺴﺘﻢ ﺟﺎﻡ ﺍﻭﻧﺠﺎﺳﺖ. ﺩﺭﺱ ﺩﺍﺩ، ﻣﺸﻖ ﻔﺖ ﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺎﺭﻦ. ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻪ ﺗﻤﺰ ﻣﺸﻘﻢ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻢ. ﻭﻟ ﻣ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻧﺘﺠﻪ ﺗﻨﺒﻞ ﻼﺱ ﺴﺖ! ﻓﺮﺩﺍﺵ ﻪ ﺍﻭﻣﺪ، ﺧﻮﺩﻧﻮﺲ ﺧﻮﺷﻞ ﺮﻓﺖ ﺩﺳﺘﺶ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻣﻀﺎ ﺮﺩﻥ ﻣﺸﻖ ﻫﺎ. ﻫﻤ ﺷﺎﺥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻢ!! ﺁﺧﻪ ﻣﺸﻘﺎﻣﻮﻥ ﺭﺍ ﺎ ﺧﻂ می زدن ﺎ ﺎﺭﻩ ﻣ ﺮﺩﻥ. ﻭﻗﺘ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﺪ، ﺑﺎ ﻧﺎ ﺍﻣﺪ ﻣﺸﻘﺎﻣﻮ ﻧﺸﻮﻥ ﺩﺍﺩﻡ. ﺩﺳﺘﺎﻡ ﻣ ﻟﺮﺯﺪ ﻭ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣ ﺯﺩ. ﺯﺮ ﻫﺮ ﻣﺸﻘ ﻪ ﺰ می نوشت، ﺧﺪﺍﺎ ﺑﺮﺍ ﻣﻦ ﻣ ﻧﻮﺴﻪ؟!!! ﺑﺎ ﺧﻄ ﺯﺒﺎ ﻧﻮﺷﺖ: ﻋﺎﻟ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤ ﺷﺪ!! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺍﻦ ﺍﻭﻟﻦ ﻠﻤﻪ ﺍ ﺑﻮﺩ ﻪ ﺩﺭ ﺗﺸﻮﻖ ﻣﻦ ﺑﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺭﺩ ﺷﺪ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺭﻭ ﺩﻓﺘﺮﻡ ﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺮﻪ ﺮﺩﻡ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻔﺘﻢ ﻫﺮﺰ ﻧﻤ ﺬﺍﺭﻡ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻣﻦ ﺗﻨﺒﻞ ﻼﺳﻢ! ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻬﺘﺮﻦ ﺑﺎﺷﻢ. ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﻣﻌﺪﻝ ﺑﺴﺖ، ﺷﺎﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻫﻤﻨﻄﻮﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺑﻌﺪ. ﻫﻤﺸﻪ ﺷﺎﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩﻡ. ﻭﻗﺘ ﻨﻮﺭ ﺩﺍﺩﻡ، ﻧﻔﺮ ﺷﺸﻢ ﻨﻮﺭ ﺩﺭ ﺸﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺭﻓﺘﻢ. ﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻮ، ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺮﺍ ﺗﻐﺮ ﺩﺍﺩ. ﺮﺍ ﻠﻤﺎﺕ ﻣﺜﺒﺖ ﻭ ﺯﺒﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺮﺍﻥ ﺩﺭﻎ ﻣﻨﻢ؟؟؟؟ ﺑﻪ ﻭﻩ ﻣﺎ: ﺪﺭﺍﻥ، ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ، ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ، ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ، ﻣﺮﺑﺎﻥ، ﺭﺋﻴﺴﺎﻥ ﻭ.
درباره این سایت